|
11de Trentino Bike Marathon in Riva Del Garda
Marathondag vandaag, dus weer vroeg opstaan en wel alleen deze keer. Eric gaat zijn knie niet martelen met al die hoogtemeters, maar zal natuurlijk wel supporteren onderweg. Maar we zijn een team, dus ik rammel toch al eens goed met de pasta potten 's morgens!
Voor ik in het startvak ga staan heb ik toch al maar een stukje opgewarmd. Niet dat de ambities zo hoog reiken, maar de start is verplaatst naar Riva, dus de eerst kilometers gaan over vlakke weg naar Arco en ik verwacht dat er gevlamd zal worden.
De speaker brengt de ambiance erin en stipt om 8u knalt het startschot! In het zog van de groten zoals Platt, Heymans, Frischknecht, Sauser, zelfs onze Poelvoorde, Tomlinson,... vliegen we naar Arco met snelheden een eind boven de 40km/u. Ik ben nog nooit zo snel van Riva naar Arco gereden :-)
De klim naar Santa Barbara begint met een smal asfalt straatje en daar is het weer vechten om uw plekje te verdedigen en wringen om in te halen. In die drukte hoor ik toch nog een bekende stem, het is Luc van het Forza team die mijn korte raadgeving (ellebogen gebruiken!) blijkbaar handig toepast, want hij gaat iets sneller naar boven... en toch gaat het bij mij ook verbazend goed vooruit, want ik overwin die eerste 1200hm ruim 6 minuten sneller dan vorig jaar.
In de afdaling die volgt is het uitkijken geblazen. Ook nu weer vliegen er hier een paar naar beneden die duidelijk niet weten waar ze mee bezig zijn. En halverwege is het prijs. Er ligt er daar eentje in het decor te kermen van de pijn en helemaal bebloed. De rode kruis diensten staan er rond en weten niet hoe ze eraan moeten beginnen! Niet teveel bij nadenken en de snelheid er toch maar inhouden... ik zit in een snel groepje en dat kan nog van pas komen.
In de aanloop naar de Marroche heb ik nog wat komedie gespeeld in het wiel van een Oostenrijker. Die is zich aan't doodrijden, maar die denkt toch niet dat ik hem hier ga aflossen zeker! En op weg naar Pietramurata is het afvallingskoers en alleen de beste blijven over in het groepje.
Eens terug op het asfalt hou ik even in om wat te recupereren want ik weet dat er na de bevoorrading weer stevig geklommen mag worden: een goede 500hm in 2 trapjes en vooral het eerste stuk is toch zo'n 8%. Dit jaar ontdek ik hier een bangelijke single track zowel up als downhill. Maar vorig jaar was dezelfde track nog serieus afzien en veel vloeken.
Na het kasteel van Drena kies ik het wiel van een Duitser die alle PK's (2) uit zijn mobilhome aan het persen is op de klim naar Brailla. Hij bolt daarbij net niet achteruit en daardoor mis ik toch wel de foto van het jaar zeker! Mijn broer had zich namelijk net daar geinstalleerd!
Daarna gaat het naar Troiana en verder omhoog tot... opnieuw Santa Barbara. De ronda extrema gaat dit jaar 2 keer naar Santa Barbara, omdat er nog teveel sneeuw ligt in Malga Campo en Malga Valestre. De slotklim loopt dus over schotterweg en niet over asfalt. De hoogtemeters beginnen te wegen en ik ga toch nog dood! Gelukkig raap ik daar nog ene Elena op... hoewel, ik herinner me niet goed meer wie nu wie opgeraapt heeft :-) En samen sukkelen we naar boven. Schade beperken heet zoiets. De afdaling ziet ze niet goed zitten, maar gentleman als ik ben zal ik wel leiden!
Eenmaal beneden gebeurt er iets raars. Zet een dode E2Team biker op een vlakke weg met 5 beaufort wind op kop en leg de ketting rechts en als bij mirakel gaat dat toch nog ronddraaien!
In die laatste paar kilometer naar de finish raap ik zeker nog 10 man op en ik heb het gevoel dat het even snel gaat als vanmorgen... Het gevoel dus.
Eddy (12-05-04)
| 
