Filip Meirhaeghe 05 De Filip Meirhaeghe of de marathon van Vielsalm is het laatste wapenfeit op Belgische bodem in onze voorbereiding op de TransAlp. In de dagen die vooraf gingen heeft het toch weer wat geregend en daardoor heb ik niet zoveel getraind als ik zou willen. Maar niet getreurd: we voelen ons goed, zijn blessurevrij, zelfs niet ziek geweest en al maanden op race gewicht… het is ooit anders geweest!
Na een veel te korte nacht, spring ik uit bed (en wie dat niet gelooft…:-)) Tja, om 5u ‘s morgens op een zondag is het eerder op automatische piloot navigeren naar de keuken. Gelukkig hoef je om te ontbijten alleen je mond open te doen, want mijn ogen willen nog niet mee. Dan snel de auto in en de autostrade op… ik probeer met cruise control en stuurslot een oplossing te vinden om nog een dutje te kunnen doen. Maar net voor ik indommel begint de zon in mijn ogen te schijnen!
Om 7u45 parkeer ik mij tussen een paar 100 enthousiastelingen en onder een zalige zon met al bijna 20 graden op de thermometer regel ik de inschrijving. Ondertussen probeer ik al SMSend en bellend mijn broerke op het goede spoor te houden (tja, hij heeft een reputatie hoog te houden :-)). Ik wacht hem op bij de inschrijvingen en doe het papierwerk al maar voor hem en Anja… dat teamwerk blijkt nodig want amper 2 minuten voor de start zetten we ons in het startvak. Oef! :-)
We starten als laatste, maar de beentjes voelen onmiddellijk goed en we beginnen aan onze opmars naar voren. Om beurten navigeren we door de massa en in de eerste 20km zitten geen noemenswaardige beklimmingen. Op het vals plat zoeken we met een stevige versnelling onze plaats in het peloton. Na zo’n 40km verandert het décor en krijgen we toch het serieuzere werk voor de wielen. De afdalingen zijn nooit echt technisch, eerder snel of makkelijke single trail, maar er zitten toch enkele stevige beklimmingen tussen. En als het echt steil wordt, blijk ik toch nog iets sneller naar boven te gaan dan mijn broer… met wat gevloek en gemopper tot gevolg.
We zijn gestart op Pythons en dat was misschien toch niet de beste keuze. Er ligt hier toch nog meer modder dan ons lief is, maar met het betere glijwerk weten we ons toch recht te houden. En dan na een goede 65km in 1 van die modderstroken hoor ik een verdacht sissend geluid. Ik weet onmiddellijk hoe laat het is… plat achteraan, dus we zullen onze handen mogen vuil maken! Maar we kennen de routine. Terwijl ik mond op mond probeer met de reserve band, heeft mijn broer die Python al van de velg. Snel dat bandje erin, CO2 patroon erin en na amper een paar minuutjes zitten we weer op de fiets. We zullen maar zeggen dat dit bij de training voor de TransAlp hoort… en zo weet ik ook weer dat ik moet opletten hoe ik die CO2 patronen vasthoud om vries-brand-wonden te vermijden :-)
Terwijl we stilstonden merkten we wel hoe goed we nog in het peloton zaten aan de groepjes die ons passeerden en meer hadden we natuurlijk niet nodig als motivatie om er weer in te vliegen. Zelfs op de steile klimmetjes zit mijn broer nu in mijn wiel! Maar zo’n Ardennen marathon blijft slopingswerk met de opeenvolging van beklimmingen en naar het einde toe begint dat onvermijdelijk zijn tol te eisen. We hebben deze keer wel goed gedoseerd en bereiken moe maar voldaan de finish. Een geslaagde test in een zalig weertje met een perfecte organisatie en bevoorradingen. Hopelijk kunnen we dit volgende zondag herhalen, maar dan in de Alpen tijdens de Dolomiti Superbike.
Eddy (04-07-05) | 
