Hagelandse Crono 05 Op 12 juni was het dan weer zover... de parel van het Hageland. Al de mooie stukken waar je in de winter een TT of 4 moet voor rijden om ze tegen te komen zitten nu allemaal keurig achter elkaar in één marathon... wat wil een mens nog meer?
De mannen van MTB Team Langdorp hebben weer een perfecte organisatie op poten gezet. We hebben gebruik gemaakt van de voorinschrijvingen, waardoor het ophalen van onze startnummers in een minuutje gebeurd is… nummerbordje monteren en we kunnen vertrekken.
Mijn broerke laat het vandaag afweten (tja hij weet dus nog altijd niet wat hij mist in die streek daar) dus staan we (Anja en ik) er alleen voor.
Uit mijn ervaring weet ik dat het venijn in deze crono in het eerste stuk zit en we proberen dan ook om niet direct over onze toeren te gaan op de venijnige bulten van Langdorp en omstreken.
Anja die in de start al een voorsprong neemt (ik moet nog t-shirts gaan wegsteken in de auto) heb ik al op de eerste helling terug ingehaald. Zij heeft een onfortuinlijke medebikester met ketting problemen terug op pad geholpen. Op de vlakkere aanloop richting eerste bulten ligt mijn snelheid net iets te hoog voor haar en aangezien het toch een stevige 70km wordt besluit ze (wijselijk) niet aan te pikken en haar eigen tempo te rijden.
De eerste bulten worden vrij goed verteerd en de kilometres vliegen vrij snel voorbij. Dit natuurlijk dankzij het zalige weer en een perfect droog en zelfs wreed stoffig parkoers. Zalige bike momenten in ieder geval.
Tegen km 40 begint de motor af en toe al een keer te sputteren, maar ver moet ik niet zoeken voor een verklaring. Een week met koorts op het wc zitten is duidelijk niet goed voor de algemene conditie. Aangezien we het ergste achter de rug hebben, besluit ik om op dezelfde manier door te rijden. De voorziene versnelling in de tweede wedstrijdhelft hou ik dan maar voor volgend jaar. Wel een beetje balen natuurlijk aangezien ik graag mijn tijd van vorig jaar had scherper gesteld, maar een mens kan niet alles in de hand hebben.
Is het overmoed of de vermoeidheid? Wie zal het zeggen, maar tijdens de zoveelste snelle afdaling, moet ik snel beslissen over spoor 1, 2 of 3. Volle gas spoor 1 in… helaas de foute keuze en voor ik er erg in heb, ben ik bezig aan een prachtige voorwaartse salto, gevolgd door een keurig uitgevoerde koprol om te eindigen in de jonge mais.
Het juiste antwoord op de vorige vraag was spoor 2 bleek achteraf. Sporen 1 en 3 waren te diep. Hierdoor kwam ik met voorwiel en pedalen vast te zitten, waardoor mijn bike van een stevige 40km/u afgeremd werd naar 0 in een fractie van een seconde. Helaas kon mijn massa dit niet volgen en vervolgde ik de ingeslagen weg zonder bike om dan gelukkig zonder al te veel schade in de mais te belanden.
Snel den bike uit de goot en een keer nakijken en terug op pad… bleek er op dezelfde plaats nog een biker een gelijkaardige stunt uitgehaald te hebben, maar zijn band had het hierbij begeven. Tijdens zijn herstelling zat hij wel op de eerste rij voor mijn stuntwerk natuurlijk… de gelukzak. ;-)
Na een 10-tal minuten biken ben ik terug bij mijn positieven en nu besef ik eigenlijk pas dat het wel een stuk erger had kunnen aflopen! Nu maar wat voorzichtiger dan. Ondertussen zitten we al in de buurt van het benzine station langs de E314 en komt de 2de bevoorrading in zicht.
Tijdens de rit besef ik dat ik de regio eigenlijk al beter ken dan ik zelf dacht… heel vaak rij ik zonder op de pijltjes te letten in de juiste richting. Misschien toch al wat te dikwijls hier in de buurt gezeten, maar dan nog het is en blijft het een prachtige streek om te biken natuurlijk.
Na nog wat draaien en keren probeer ik tevergeefs nog ne wielzuiger af te schudden op de bijna laatste asfalt klim richting rode lichten op de ring in Aarschot… damn net niet kunnen volhouden tot boven die inspanning, hij plakt er nog aan. Aan de lichten effe wachten op groen en dan maar een spurtje plaatsen, aangezien je de volgende bergop toch beter als eerste neemt… hij blijft goed volgen blijkbaar. Dan maar op de allerlaatste klim op asfalt de gas helemaal open en hier verras ik hem blijkbaar. Veel gas is er niet meer, maar dit stuk is toch niet zo lang en na de afdaling is het vlak. In de klim haak ik aan bij een snellere biker en we zijn er met 2 vandoor… ikke content dat ik mijne wielzuiger van de laatste 15km kwijt ben en dat ik een locomotief heb voor de laatste kms langs het water.
Helaas neemt mijne compagnon net iets te veel risico’s naar mijn goesting bij het oversteken van de grote baan en laat ik hem maar rijden… langs het water nog een keer stevig de beuk erin en we blijven op gelijke afstand hangen… tegen een slordige 38km/u maal ik de laatste kms af en ben dan ook content dat ze bordjes voorzien hebben met het aantal meters nog te gaan… met nen big smile passeer ik het brugske voor de tweede keer vandaag. Het zit er weer op voor dit jaar, en volgend jaar ben ik er zeker weer bij.
Na de finish nog wat gesocialised met de collega bikers en als zoveelste bij Reevax geinformeerd naar de toestand van Domi… “En??” (sorry jongens ;-))
De pasta hebben we maar links laten liggen, aangezien de keuken blijkbaar wat onderbemand was… hier is er zeker nog een mogelijkheid voor vebetering.
Tot volgend jaar MTB Team Langdorp!
Eric (30-06-05) | 
