Oeterdal Marathon – Moet er nog zand zijn!!! Nu ik mijn Post-Transalp depressie langzaam maar zeker te boven kom, stond er voor het eerst weer een marathon op het programma van het E2Team: de 100km van de Oeterdal Marathon.
Aan de start nog een babbeltje gedaan met één van onze Transalp collega's Diederik en dan maar klaar maken en vertrekken... tot... Toink…shit wat was dat... in Eddy zijn Crossmax heeft één van de spaken blijkbaar last van najaarsmoeheid. Bij Fietsen Smout zullen ze weer werk hebben volgende week. Na wat gevloek zit er niks anders op dan rechtsomkeer te maken voor Eddy en zal ik vandaag de kleuren van het E2Team alleen moeten verdedigen. Samen met nog een paar vrienden gaan we op pad.
Volgens mijn bronnen zou dit een vlak en rustig ritje worden... de eerste km’s verlopen rustig over brede grindpaden en om de spieren wat los te rijden doen we het nog rustig aan. Na de opwarming is het tijd om er eens in te vliegen en blijkbaar was ik toch wel in stevig gezelschap. Bij de eerste aflossing gaat de teller al naar de 33-34km per uur en en ik moet al direkt een tandje bijsteken... draaien en keren in de Opoeterse bossen tegen die snelheden is echt wel genieten... we vlammen een aantal tragere deelnemers voorbij... maar dat is allemaal geen sinecure om al zigzaggend tussen de andere bikers het wiel van mijne voorganger te houden...
Na ettelijke km slalommen en wachten achter tragere deelnemers ben ik hem dan ook uit het zicht verloren... damn... ik besef al snel dat wanneer die mannen zo blijven vlammen ik die nooit meer terug ga zien tenzij ik hier 38km/u ga rijden en ik moet toegeven dat ook mijn benen daar geen goesting in hadden...
Dan maar op eigen tempo verder en genieten van het decor. En dit decor bestond voor 95% uit onverharde bospaadjes en een pak zandbakken... ;-) ... zelfs fietsen op het strand in Blankenberge had plezanter geweest... dan hadden we tenminste nog zee en wat monokini’s gehad... en zeker niet te vergeten de talrijke heuveltjes die we allemaal een keer of 3 op en afgereden zijn. Er was er zelfs één te steil om op te fietsen... ;-( en dat in de Limburg.
Dit is echt wel terug naar de realiteit en na 45 km sta ik al helemaal terug met mijn beide voeten op de grond. 4 Weken niet deftig trainen is NIET goed en ik speel helemaal niet graag in het zand...
Ah ja onderweg nog een babbelke gedaan met Beny van de United Bikers die dit jaar zijn eerste Dolomiti Superbike tot een goed einde wist te brengen. En nadien nog wat in het zand gaan spelen...
Al bij al was het nog wel een schoon toerke. Bijna geen asfalt gezien en er zat voldoende variatie in van lange rechte stukken tot draaien en keren tussen de bomen. Steil bergop en af een toe een beetje steil naar beneden. Ik heb mij een dikke 4u goed geamusseerd en ben volledig onder het stof met een voldaan gevoel naar huis gereden.
Volgend jaar misschien opnieuw... als we niet in de CristAlp zitten dan ;-)
Eric (25-08-03) | 
