|
6 juli 2003 - Dolomiti Superbike
Zaterdag 4u30: de wekker loopt af. Raar, maar als er te biken valt, dan kan ik blijkbaar veel vlotter mijn bed uit dan tijdens de werkweek. De vorige dagen was er weer het traditionele pasta dieet en het inpakken van de wagen. Dus zonder tijd te verliezen, zijn we om 5u al aan't rijden en dat gaat zo vlot, dat we rond 14u al 980km verder zijn en onze wagen parkeren bij het lokale sportveldje in Villa Bassa, Italie.
We kennen hier de weg ondertussen, dus snel de startformaliteiten in orde brengen, tentje zetten, een hapje eten en daarna, hup de bike op. Een klein verkenningsrondje en natuurlijk al eens voelen hoe het weer is om bergop te rijden. Daarna vroeg de slaapzak in, want het was een lange dag en het startschot knalt morgen al om 8u.
Zondag 6u: opnieuw die wekker. Maar we zijn al vroeger wakker en we pakken ons boeltje al terug in, want straks na de marathon rijden we onmiddellijk weer naar Belgie. Het is nog vroeg, maar de zon is al van de partij. Er is geen wolkje aan de lucht en het belooft dus heet te worden. Schitterend!
Rond 7u30 staan we al in ons startvak en stipt om 8u zet de massa zich in beweging voor 111km met 3200hm. Op de eerste klim is het weer dringen en met 4 naast elkaar door de haarspelden slingeren. De benen voelen goed en op het middenblad schuif ik naar voor. Eric zou op een kleine versnelling goed opwarmen en voelen wat de knie doet. Dus ik wacht hem even verder wel op, want we willen toch bij elkaar blijven.
Die eerste klim gaat perfect. We zitten al op 1800m en we genieten van het schitterende decor. De natuur is hier echt ongelooflijk mooi. Omdat ik sneller klim, hebben we vandaag ruim de tijd om wat foto's te maken en samen beginnen we aan de afdaling. In het wiel van een losgeslagen Italiaan raas ik naar beneden over een zeer steile afdaling, met schotter en bospaadjes. Kwestie van de bochten goed in te schatten, want anders eindig je gegarandeerd een paar tientalle meter lager dan gewenst. Onderweg passeren we hopen mindere dalers en het is soms echt billen dichtknijpen om die Italiaan te volgen. Die gast kent die afdaling, zonder twijfel. Eenmaal beneden kijk ik om en lap... Eric "daler met verstand" komt er al aan. Hier heeft hij duidelijk zijn knie niet nodig.
Nog een bevoorrading meepikken in de vlucht (een stuk of 10 in totaal!) en we beginnen aan de volgende klim. Deze is wat lastiger, vooral omdat die vol korte knikken zit. Een stukje zeer steil, een stukje weer bergaf, een stukje minder steil en zo blijft dat maar doorgaan. Een ritme vinden is onmogelijk en er moet constant geschakeld worden. Stoempen is de boodschap. Op net geen 1800m zijn we boven en E2Team hergroepeert. Samen rijden we door de stal van de plaatselijke boer. Die ene koe heeft daar meer dan 1000 bikers zien passeren...
De afdaling vliegen we wiel in wiel naar beneden en het verbindingsstuk naar de voet van de bergprijs gaat hard, zelfs al krijgen we af en toe de wind tegen. De klim van de bergprijs gaat naar de top van een skilift op 1500m en die is verschrikkelijk steil op losse stenen. Ik slaag erin om in het zadel te blijven door 2 keer voet aan de grond te zetten en ik word daarvoor beloond door de aanmoedigingen van tientallen fanatieke supporters. Zowat iedereen doet dat hier te voet en dat is niet eens zoveel trager. Eric speelt ook op veilig (of zag het niet zitten? :-) en is kort na mij boven.
Nu volgt het zwarte spook van vorig jaar. Een verbindingsstuk van een 12-tal km over een pad dat uitnodigt om de grote molen erop te leggen. Maar dat loopt van geen kanten. De Polar bewijst dat we hier toch bijna 250hm overwinnen, serieus vals plat dus. Ook dit jaar is het bijten, want we hebben ondertussen ook al ruim 80km. Op 87km beginnen we dan aan de slotklim. De top ligt op 2000m en ik heb nog genoeg jus om er nog eens in te vliegen. Op het middenblad vlieg ik naar boven en onderweg raap ik ruim 40 deelnemers op. Super benen!
Eric laat nu wat langer op zich wachten en lijkt nu door zijn beste krachten te zitten. Alles doet zeer... ook de knie!! Maar met 95km is dat normaal zeker? Vanaf nu is het alleen nog bergaf! Eerst een stuk over asfalt, de haarspelden aansnijden zoals "de echte" want de weg is verkeersvrij. Daarna een mooie single track door de bossen, waar we de laatste concentratie en rijtechniek moeten bovenhalen. En tot slot nog een schotterweg die uitloopt in asfalt. Hier zitten nog 2 knikjes bergop in, maar dat raakt ons niet meer. In vliegende vaart gaat het richting finish.
De speaker roept ons af met 7u50 als eindtijd. De Polar van Eric heeft 7u40 gemeten en die van mij 6u57. Moe, voldaan, maar helemaal niet dood doen we ons te goed aan de pasta party. Een geslaagde trainingsrit en het vertrouwen voor de TAC is er (en de knie ook, oef).
Om 18u start ik de wagen en begint de 2e marathon van de dag, richting Belgie. Mijn 2e chauffeur is in dromenland en snurkt zo hard, dat hij het geluid van de gelegenheids E2Team mobiel luid overstemt, zelfs aan "autobahn" snelheden. (toegegeven, het lawaai van de wagen viel mee ;-)
Eddy (07-07-03)
| 
